24/12/09

A Esmorga

Comentario de Ana Cristina Des Pérez

A esmorga
Eduardo Blanco Amor
Galaxia


Pareceume un libro bastante dinámico, aínda que algunhas veces non entendía ben algunha palabra.
A maneira en que o escritor escribiu o libro paréceme moi orixinal, porque hai que maxinar máis ou menos o que o xuíz lle está a preguntar. É un libro entretido, cun montón de pelexas que ten manteñen alerta.
O final sorprendeume moito. Non o esperaba.
O personaxe que máis me gustou, ao principio só, foi o Bocas, pero despois xa me pareceu un brutallán e un inconsciente con esa teima de que quería ver a aquela muller. Ao final decanteime polo personaxe de Cibrán, que dentro de todo o malo, era o máis sensato.
A parte máis desagradable do libro foi cando se ispen para secar a roupa e describen a Milhomes.
A conclusión que tirei cando rematei de ler o libro foi que me gustou e que todo o mundo debería lelo.

23/12/09

A Esmorga

Comentario de Andrea Rodríguez


Tras ler Xente ao Lonxe quedara con moitas ganas de volver a ler a Eduardo Blanco Amor, pero teño que dicir que me gustou moito máis aquel que este do que estamos arestora a falar. O que máis me chamou a atención foi o pensamento do protagonista, gústame como o describe e sente. Tamén se me aceleraba o corazón naqueles momentos nos que ían facer algunha falcatruada.

22/12/09

Roteiro A Esmorga

Hoxe tivemos unha reunión do club máis que especial. Por dous motivos: porque non nos reunimos na biblioteca para falar do libro e o segundo porque contamos coa visita de parte do club de lectura dos cursos pasados de Silleda. Así que a miña ledicia era moita. O malo foi o tempo: a choiva acompañounos de tal xeito que tivemos que abandonar o roteiro sen atopar a última placa.
Roteiro? Que roteiro?
Si. Se decidimos ler A Esmorga foi, entre outras cousas, por poder realizar algo diferente. Aínda que non saíu como queriamos por mor do tempo, resultou unha tarde interesante e totalmente diferente, poder recrear os pasos dos nosos protagonistas polo Ourense vello, unha cidade que tanto amo e unha parte vella que tanta xente descoñece.



Grazas Ana por acompañarnos e guiarnos, por mollarte connosco e por compartir a nosa tarde.

21/12/09

A mansión dos Pampín

Comentario de Andrea Rodríguez Pérez

Gústame como amosa a realidade do mundo dos construtores que só pensan en edificar e facer edificios cada vez máis grandes e impersoais co único fin de facer cartos.
Para min o máis destacado é o das axudas, porque hai moitas e conceden as que queren e a quen queren.
Paréceme incrible e deume moita rabia o dos castros e a actuación das institucións públicas ante o caso. Pasa só neste país?

Sobre A mansión dos Pampín

Hoxe reunión extra do club de lectura para falarmos d'A mansión dos Pampín, de Miguelanxo Prado. Serviunos para reflexionar sobre o Dereito a unha vivenda digna, sobre o pouco amor polo noso, o escaso respecto polo noso patrimonio histórico e cultural, da especulación e da pouca ética dos construtores. Mesmo falamos da incultura como mai de todos estes males.
Tamén comentamos o achegamento á lectura en banda deseñada, un soporte ao que, curiosamente, non están acostumados. Deste libro dinnos:
Álbum de banda deseñada arredor do feismo arquitectónico e do caos urbanístico en clave de humor. Desenvolvido no marco do Proxecto Terra do Colexio Oficial de Arquitectos de Galicia (COAG). Tivo dúas edicións, comercialmente en castelán, publicada por Norma Editorial, e mais unha edición no orixinal en galego, da Consellería de Política Territorial en colaboración co COAG. O Proxecto Terra levou o premio á mellor iniciativa galega a prol da banda deseñada 2004, que otorgan o Concello de Ourense e a Casa da Xuventude de Ourense. En Portugal titulouse A mansão dos Pimpão (Ed.Asa) e en Francia La demeure des Gomez.

O libro baséase nas experiencias dun urbanita que no trance de sacarlle rendemento á vella casa da aldea entra en contacto con veciños ignorantes, construtores sen escrúpulos e alcaldes corruptos. A definición dos personaxes é maxistral, incluído o que podería ser o aparellador municipal, que en dúas viñetas trata de poñer un pouco de sentidiño nesta orxía de avaricia.



14/12/09

Ronseis de lectura III

El señor Pip tamén nos fixo reflexionar sobre o poder da literatura, da palabra escrita, do amor pola lectura e polos libros que, asemade, todos e toda compartimos no club:

- Alan Bennett: Una lectora nada común. Anagrama

- Ana Mª Fernández: Marta ten a solución. Galaxia

-Asne Seierstad: El librero de Kabul. Maeva

- Carlos María Domínguez: La casa de papel Mondadori

- Christine Aziz: Los lectores del país de las aceitunas

- Georgia Byng: Molly Moon y el increíble libro del hipnotismo

- Geraldine Brooks: Los guardianes del libro Círculo de Lectores

- Helene Hanff: 84, Charing Cross Road. Anagrama

- Marcela Serrano: La llorona. Planeta

- Marcos Calveiro. Festina Lente. Xerais

- Marie-Sabine Roger: Tardes con Margueritte. Duomo

- Martin Baltscheit: El pequeño señor Paul

- Paul Auster: El libro de las ilusiones

- Paul Auster: El palacio de la luna

- Ray Bradbury: Farenheit 451

- Roberto Vecchioni: El librero de Selinunte. Gadir

- Sam Savage: Firmin. Seix Barral

- Stefan Zweig: Mendel, el de los libros. Acantilado


13/12/09

Ronseis de lectura II

Este segundo Ronsel de lectura lévanos a falar de guerras e sufrimento. Case nada!

- Andrea Levy: Pequeña isla. Anagrama

- Andrew Miller: Los optimistas. Salamandra

- Ari Folman e David Polonsky: Vals con Bashir . Salamandra

- Atiq Rahimi: La piedra de la paciencia Círculo

- Cormac McCarthy: La carretera. Mondadori

- Cormac McCarthy: No es país para viejos. Mondadori

- Elena O'Callaghan e María Jesús Santos: El color de la arena. Edelvives

- Emmanuel Guibert, Didier Lefèvre e Frédéric Lemercier: El fotógrafo. Glenat

- Eric-Emmanuel Schmitt: Ulises from Bagdad . Destino

- Evelio Rosero: Los ejércitos. Tusquets

- Janice Y. K. Lee: La maestra de piano. Salamandra

- Julia Franck: A Muller do Mediodía. Sotelo Blanco

- Kader Abdolah: El reflejo de las palabras. Salamandra

- Lee Child: El camino difícil . RBA

- Magda Szabó: La puerta . Mondadori

- Manu Lacernet: La línea de fuego. Una aventura rocambolesca de Vincent van Gogh. Norma

- Manuel Cráneo: Os lobos de Moeche. Demo editorial

- Mario Benedetti: La tregua . Alianza

- Mary Shelley: El último hombre. El Cobre

- Miguel Anxo Murado: Fin de século en Palestina. Galaxia

- Nancy Huston: La huella del ángel. Salamandra

- Philippe Claudel: La nieta del señor Linh. Salamandra

- Sebastian Faulks: La canción del cielo . Seix Barral

- Vasili Grossman: Vida y destino Galaxia Gutenberg

- Víctor Serge: El caso Tulayev. Alfaguara

- Yasmina Khadra: Lo que el día debe a la noche. Destino

- Zlata Filipovic: Diario de Zlata. Aguilar


12/12/09

El señor Pip


Comentario de Andrea Rodríguez Pérez

Non sei por que foi un libro que non me chegou, e precisamente por iso me gustaría volver a lelo nun futuro para ver se cambia a miña opinión.
Aínda así o que máis me chamou a atención e aínda lle dou voltas é a personaxe do señor Watts, non entendo aínda agora a súa personalidade.
Posiblemente o que máis me gustou foi a forma de cambiar e darse conta das cousas da nai de Matilda, creo que é unha personaxe moi real precisamente por iso, porque amosa claroescuros coma calquera de nós.

11/12/09

El señor Pip

Comentario de Tania Veiga

O libro cóntanos en primeira persoa a historia de Matilde, unha rapaza que ten que vivir nunha pequena aldea durante a guerra civil. Por causa desta, apenas ten nivel escolar, pero todo cambia cando o señor Watts decide contar a historia de Pip reabrindo a escola, onde invita tamén ás mulleres do lugar para que conten o que saben da vida.
Todo isto atópase tinxido polo medo que sofre a xente ante a represión e a crueldade que se respira, ante o medo a seren atopados e esquilmados polos soldados de calquera bando. Malia todo, son atopados.
El señor Pip amosa as secuelas que provoca unha guerra, a perda de seres queridos, a unión no medio do odio por amor á vida e os posibles trastornos psicolóxicos que a crueldade provoca.

10/12/09

Arredor do señor Pip

Onte nova reunión do club de lectura, despois de exames e agobios. Para compensar o tempo, levamos de "deberes" dous libros para estes días que nos quedan antes do nadal. Como somos moi lectores, estamos encantad@s.
Aínda que encantada estou eu vendo como isto medra. Dous novos alumnos queren sumarse ás reunións, desta volta unha nova profe nos acompañou... e catros profes máis quixeron ler o libro aínda que non puideran asistir. Unha bola de neve calorosa que confío que o ano próximo teña a súa andaina particular.


Pero estabamos falando de que o libro que lemos foi El señor Pip, de Lloyd Jones, un libro máxico, tenro, feroz, literario... Cando estabamos comendo deime conta de que o grupo comezara a falar do libro, así, sen máis. Iso emocionoume profundamente. Eu, nun recuncho da mesa, falando coa outra profe, deime conta pouco a pouco da naturalidade que para eles tiña abordar os acontecementos do libro sen chegar á reunión. É unha sensación de orgullo e de benestar. Realmente, o libro deu moito de si. Falamos da crueldade do ser humanos, falamos da importancia da literatura, falamos da figura da nai, falamos das guerras... falamos e moito falamos, pasou o tempo deseguida!
De verdade, se non o coñecedes, se non o lestes, tentade facelo: o pracer dun bo libro está asegurado. Porque a fascinación do personaxe principal do libro pola lectura e pola literatura transmítese máis aló das súas páxinas. Porque sentiremos a violencia na nosa propia pel. Porque deixaranos unha pegada que moi poucos libros conseguen. Porque sempre queda a esperanza do futuro.




15/11/09

Os nazis e a solución final

El 27 de enero de 2005 se conmemoró el 60º aniversario de la liberación del Campo de Auschwitz por parte del ejército soviético. Situado en un lugar muy céntrico y bien oculto, era la ubicación ideal para la Solución Final de Hitler al Problema Judío. Las estimaciones más conservadoras indican que el número de víctimas fue de 2,5 millones; el número real podría ser de hasta 4 millones, pero nunca se sabrá. Lo que sí que se sabe es que una nación aparentemente civilizada intentó exterminar a una raza entera, y que fabricaron pantallas para lámparas con piel humana y mantas con pelo humano. Pero, ¿qué pudo hacer que las personas actuaran con tanta frialdad?, Y lo que es más importante, ¿cómo se pudo permitir que sucediera algo así?. La BBC, en coproducción con Sagrera TV, S.A. ha producido un factual-largometraje y una serie documental de 6 capítulos para intentar dar una respuesta a todas estas preguntas. Penetrar en la mentalidad de los perpetradores y entender por qué más de un millón de personas fueron asesinadas en este lugar. Tanto el film como la serie presentan metraje de archivo de Auschwitz filmado especialmente y de emplazamientos de Europa Occidental y del Este, junto con entrevistas a antiguos miembros del partido nazi y víctimas del régimen. También hay algunas reconstrucciones dramáticas, especialmente el testimonio de los que trabajaron en el campo. Todos los actores hablan alemán (para aumentar el efecto de realismo) y sólo algunos se subtitulan. Los espectadores pueden seguir la narración mediante la voz en off. Además, por primera vez en televisión, se utilizan las técnicas gráficas por ordenador más avanzadas para reconstruir el campo en pantalla y ver los lugares que los nazis quisieron ocultar al mundo para siempre.
El asesor histórico más importante de proyecto ha sido el Profesor Ian Kershaw, autor de la biografía de Adolf Hitler ganadora de premios y uno de los expertos en el Tercer Reich más destacados. El productor, escritor y guionista de la serie es Laurence Rees, Director Creativo de los Programas de Historia de la BBC.














Vía

14/11/09

A Igrexa e o Holocausto

Recoméndovos encarecidamente este artigo de Jorge M. Reverte sobre como a Igrexa mirou para outro lado no Holocausto nazi (ningunha novidade esa de mirar para outro lado).

De Adolf Hitler dicía o escritor austríaco Karl Kraus que nada podía dicir, precisamente porque era incapaz de comprendelo. Hitler pensaba que a relixión católica era negativa porque a montaran os xudeus; pero era unha relixión -desmontable- non unha raza como a dos xudeus, raza que debía exterminar.
En España, a Igrexa dos anos da posguerra non rexeitou o exterminio, seguramente pola tradición antixudía española, unha tradición relixiosa sobre todo. Claro que non houbo colaboración directa da Igrexa española: houbo indeferencia.

13/11/09

Ronseis de lectura I

Como novidade deste curso do club de lectura, despois de falar dun libro buscaremos outros relacionados con ese primeiro libro, ben sexa pola súa temática principal ou por alusións.
Este é o noso primeiro ronsel de lectura: libros que tratan a Segunda Guerra Mundial.


Ronseis de lectura.

Libros que nos levan a libros


Coa lectura de Enderezo descoñecido falamos do nazismo.

E este tema lévanos a falar doutros moitos libros:

  • Aharon Appelfeld: Historia de una vida. Península
  • Alfonso Zapico: Café Budapest . Astiberri
  • Ana Frank: O diario de Ana Frank. Kalandraka
  • Andrés Pérez Domínguez: El violinista de Mauthausen. Algaida
  • Andrew Miller: Los optimistas . Salamandra
  • Angels Anglada: O violín de Auschwitz. Xerais
  • Antón Fortes: Fume. OQO
  • Art Spiegelman : Maus . Planeta
  • Bela Zsolt: Nueve maletas: las memorias del holocausto de un gran escritor. Punto de Lectura
  • Ben Pastor : Luna mentirosa / Kaputt Mundi . Salamandra
  • Bernahrd Schlink : El lector. Anagrama
  • Charlotte Delbo: Auschwitz y después: Ninguno de nosotros volverá.. Turpial
  • Colum McCann: Zoli . RBA
  • Elie Wiesel: La noche. El Aleph
  • Elisabeth Brami : Sálvate Elías. Kalandraka
  • Fred Uhlman: Reencontro. / Unha alma nobre Galaxia
  • Grobérty: Tempo de palabras en voz baixa. Oxford
  • Guido Knopp: Los niños de Hitler. Planeta
  • Hélène Berr : Diario. Anagrama
  • Imre Kertész: Sin destino / Kaddish por un hijo no nacido. El Acantilado
  • Inge Barth-Grozinger: Algo queda . Edebé
  • Irene Némirovsky : Suite francesa. Salamandra
  • Jason: Yo maté a Adolf Hitler. Astiberri
  • Jaureguizar: A cova das vacas mortas. Xerais
  • Javier Cosnava: Un buen hombre. Glénat
  • Jean-Paul Noziére: La canción de Hannah. Anaya
  • Jo Nesbo : Petirrojo. RBA
  • John Boyne. O neno do pixama a raias . Faktoría K
  • Jonathan Littell : Las benévolas. RBA
  • Jorge Semprún: El largo viaje. Tusquets
  • Joseph Joffo: Unha bolsa de canicas. Edicións do Cumio
  • Judith Kerr : Cando Hitler roubou o coello rosa . Alfaguara
  • Julia Franck: A Muller do Mediodía. Sotelo Blanco
  • Leon Uris: Éxodo . Bruguera
  • Lowry: ¿Quién cuenta las estrellas? Espasa
  • Markus Zusak : La ladrona de libros . Lumen
  • Mary Ann Shaffer e Anni Barrows : La socidad literaria y el pastel de piel de patata de Guernsey. RBA
  • Michelle Magorian : Sencillamente Henry . Oniro
  • Miguel Fernández Pacheco: El último gigante . Siruela
  • Morris Gleitzman : Una vez / Entonces. Kailas
  • Nancy Huston : Marcas de nacimiento. Salamandra
  • Nancy Huston : La huella del ángel. Salamandra
  • Nathacha Appanah: O derradeiro irmán. Xerais
  • Paul Steinberg: Crónicas del mundo oscuro. Montesinos
  • Philip Kerr : Réquiem alemán, Violetas de marzo. Pálido criminal . RBA
  • Philip Roth : La conjura contra América . De Bolsillo
  • Philippe Claudel : El informe de Brodeck. Salamandra
  • Philippe Grimbert: Un secreto . Tusquets
  • Primo Levi: Si esto es un hombre / La tregua / Los hundidos y los salvados. Quinteto
  • Ruth Vander Zee : A historia de Erika. Kalandraka
  • Rutka Laskier: El cuaderno de Rutka . Suma
  • Sarah Waters: A Rolda Nocturna. Galaxia
  • Stefan Zweig: Novela de Xadrez. Ir Indo
  • Tadeus Borowski: Nuestro hogar es Auschwitz. Alba
  • Tatiana de Rosnay : La llave de Sarah . Suma
  • Vasili Grossman: Años de guerra. Galaxia Gutenberg
  • Violeta Friedman: Mis memorias. Planeta.
  • Wladyslaw Szpilman: El pianista del gueto de Varsovia. Amaranto
  • Yael Hassan : El profesor de música . Edelvives
  • Zlata Filipovic: Voces robadas. Ariel

11/11/09

Zapatos no Danubio

Un monumento para lembrar as vítimas do holocausto nazi en Budapest:



Vía blogmaniacos

10/11/09

O imperio invisible

Falando do nazismo, achégovos esta serie fotográfica: o finlandés Juha Arvid Helminen propón O Imperio Invisible, toda unha reflexión visual sobre o fascismo. Individuos sen personalidade que se corporizan en uniformes. Nesta ligazón tedes a serie completa.

09/11/09

Bert Trautmann


Vía Libro de Notas chegamos á historia de Bert Trautmann , poteiro alemán que chegou ás illas británicas como prisioneiro de guerra nazi.


La Segunda Guerra Mundial dejó tras de sí millones de víctimas, países enteros completamente asolados y, sobre todo, varias generaciones de europeos marcadas de por vida. Tanto en uno, como en otro bando. Además, el final del gran conflicto bélico del siglo XX sacó a la luz un sinfín de historias de héroes anónimos que fueron alimentando su particular leyenda entre las llanuras nevadas del frente del Este, en las ciudades centroeuropeas ocupadas o en los continuos bombardeos áereos cruzados.

La vida de Bernhard Bert Carl Trautmann dio muchas vueltas en aquella primera mitad de la década de los 40. Nacido en Bremen en el 23, Trautmann, como muchos otros jóvenes de su generación afines a la ideología nacionalsocialista (en su adolescencia había formado parte de las Juventudes Hitlerianas), se alistó en la Luftwaffe para ayudar a la que él consideraba una causa justa. Los primeros años de servicio pasaron sin excesivo problema, desempeñándose como operador de radio en la Polonia ocupada. Más tarde, el destino le llevó a combatir, reubicado como paracaidista, en el frente del Este, debiendo combatir contra el Ejército soviético y contra el duro invierno del 41 y sobreviviendo a la cruenta lucha y siendo ascendido y condecorado por sus méritos en el campo de batalla. Posteriormente, Trautmann sobreviviría a los implacables bombardeos aliados en la ciudad fronteriza alemana de Kleve, aunque la fortuna no le terminase de sonreir de manera definitiva. A los pocos días, y con Kleve derruida en un 90%, Trautmann fue hecho prisionero por dos soldados norteamericanos, de los que conseguiría escapar… para volver a caer de nuevo, indefenso, ante un pelotón británico que, esta vez sí, lo trasladó hasta el campo de prisioneros de Ostende (Bélgica).

Tras permanecer un tiempo en el continente, Trautmann fue de nuevo trasladado a Gran Bretaña, aún como prisionero de guerra. Fue allí, como no podía ser de otro modo, donde comenzó su particular relación con el fútbol, en los habituales partidillos entre soldados y prisioneros. Muy dotado para la actividad física (ya en su etapa en las Juventudes Hitlerianas había destacado en varios deportes), Trautmann destacaba sobre el resto de compañeros sobre los embarrados e improvisados campos de Lancashire, entre barracones, muros y alambradas.

Ya con el fin de la guerra, Trautmann se negó a ser extraditado a su país de origen. Decidió iniciar una nueva vida en Inglaterra, alejado de la compleja situación que se vivía en una Alemania hundida tras la caída del nazismo. Se buscó la vida trabajando en lo que pudo (primero en una granja, después en diversas factorías de la ribera del Mersey), y dedicó sus ratos libres a lo que el grueso de la población inglesa de su entorno los dedicaba de una u otra manera: al fútbol. Trautmann se enroló en las filas del modestísimo St. Helens Town, un club amateur de las cercanías de Wigan. Sus grandes dotes bajo los palos hicieron que, pese a lo modesto de la categoría en la que jugaba, varios equipos de renombre se fijaran en él. En el prisionero nazi converso.

Así, a principios de la temporada 1949/50, Bert Trautmann firmó su primer contrato profesional con el Manchester City. Pero su llegada a los citizens no iba a ser bien vista por todo el mundo. Su pasado al servicio del Reich dejaba a Trautmann en una complicada tesitura frente a miles de seguidores de su nuevo equipo, que habían visto como sus casas y su país eran duramente bombardeados por aquella Luftwaffe, en la que el propio Trautmann había servido, durante la Blitzkrieg de finales del 40 y principios del 41. Así, fueron muchos los seguidores del City que se manifestaron en contra del fichaje de un futbolista que, pocos años atrás, había contribuido al mayor ataque sufrido por el país en su propio territorio en toda su historia.

Pero su buen nivel en la portería de un City que no pasaba por sus mejores momentos, contribuyeron a que su público comenzara a olvidar y dar por cerrado el pasado de Trautmann. Ya no veían en él al prisionero de guerra alemán, sino a un gran portero que había salvado muchos partidos para el club de sus amores. Con Trautmann asentado en la portería del equipo, sólo las hinchadas rivales terminaban sin aceptar con naturalidad el pasado bélico de nuestro protagonista. Los insultos aludiendo a su pasada condición de nazi eran una constante cada vez que visitaba campos rivales.

bert_trautman_save_56cup

Y fue precisamente en la capital inglesa, concretamente en Fulham, donde sucedió un hecho que cambiaría para siempre la carrera deportiva de Bert Trautmann. Corría el mes de enero de 1950, y un triste Manchester City que no conseguía salir de los puestos de descenso, visitaba al Fulham en Craven Cottage, en la que suponía la primera visita del meta alemán a la capital tras su llegada al país. Cuando todo el mundo preveía una contundente derrota de los celestes, la figura de Trautmann surgió colosal, sobreponiéndose a los continuos insultos desde el graderío, para salvar el honor de su equipo, que sólo cedió un 1-0 en el marcador final, con varias paradas milagrosas que hicieron de él un héroe en ciernes. Tras el pitido final, los futbolistas de ambos equipos, rendidos a la soberbia actuación de Trautmann bajo los palos del City, tributaron una merecida ovación conjunta al portero, que poco a poco fue contagiando al público que abarrotaba el Cottage.

Tras un descenso de categoría en esa misma temporada, y el consiguiente ascenso sólo un año después, Trautmann continuaría forjando su leyenda en la portería del City con actuaciones para el recuerdo, como la ofrecida en la final de la FA Cup del 56. Diez años después de su llegada al equipo, Trautmann viviría una experiencia que le colocaría para siempre en el imaginario de la hinchada citizen. Con 3-1 en el marcador a favor del City, el Birmingham apretaba en la recta final del encuentro dispuesto a recortar distancias. Cuando las cosas comenzaban a ponerse feas para los mancunianos, Trautmann salió a tapar una incursión hacia portería del interior zurdo Peter Murphy, cuando la rodilla de éste golpeó violentamente contra el cuello del meta alemán (minuto 0:50 del vídeo). El dolor debió de ser terrible. Trautmann tenía cinco vértebras dislocadas y una de ellas partida en dos. Ajeno al sufrimiento, y poniendo inconscientemente en grave peligro su vida, Bert continuó jugando los poco menos de quince minutos que restaban hasta el final del partido, salvando a los suyos de una casi segura remontada rival, con una actuación de antología.





La gravísima lesión apartó a Trautmann de los terrenos de juego durante la práctica totalidad de la temporada siguiente. Pese a tratar de ir entrando en la dinámica del equipo poco a poco, el héroe de Wembley no volvió a ser el mismo de antes de su lesión. Con el equipo metido en una racha de resultados horrorosa, Trautmann llegó a vestirse de corto en 34 partidos de la 57/58, pero su estado de forma, a sus 36 años, con una rotura de vértebras, cuatro años de servicio en el Reich y casi otros cuatro como prisionero de guerra, no terminaba de ser el idóneo para un portero sometido a la máxima exigencia.

Miembro del English Football Hall of Fame desde el año 2005 (es uno de los ocho futbolistas no originarios de las islas que ha conseguido tal distinción), Bert Trautmann marcó, sin lugar a dudas, una época, tanto en el Manchester City (545 partidos a lo largo de 15 temporadas) como en el fútbol inglés que, afortunadamente, consiguió aparcar para siempre el pasado nazi del héroe del 56.

07/11/09

Debuxar o horror

O 6 de agosto de 1945 caía a primeira bomba atómica arrasando Hiroshima. En The Big Picture tedes imaxes que dan conta da destrución e da dor.
Moitos anos despois, algúns dos supervivintes tiveron a oportunidade de debuxar as lembranzas dese pesadelo. Na web Children of the Atomic Bomb recopilaron estes debuxos:





E premede tamén aquí para saber e horrorizármonos algo máis: a memoria é necesaria.

Vía Fogonazos.

06/11/09

Recreación da 2ª Guerra mundial

Unha compañeira das B.E. achéganos esta moi boa presentación para entender mellor o proceso da Segunda Guerra Mundial. Ide premendo vós nas frechiñas e poñede os altofalantes: seredes testemuñas de como avións, tanques... foron conquistando países e como foron derrotados os nazis por dúas frontes. Está realmente xenial e é moi instrutiva. Creo que só faltan as datas para ser perfecta:

05/11/09

Los falsificadores

Esta película conta a historia duns xudeus nun campo de concentración, pero a diferenza do resto, gozan duns privilexios especiais, xa que son os encargados de levar a cabo a "Operación Bernhard", falsificando pasaportes, documentos, papeis e cartos. Vivir mellor cós demais, ou simplemente VIVIR, converterase nun dilema moral ao longo do filme, o que fai que esta sexa especialmente interesante. Máis que recomendábel


04/11/09

AUSCHWITZ, SÍMBOLO DO HORROR


O 27 de xaneiro de 1945 o exército aliado liberaba o campo de exterminio de Auschwitz, símbolo do xenocidio nazi. En memoria dese día a ONU declarou esta data Día Internacional para Honrar a Memoria das Vítimas do Holocausto.
Case un millón de xudíos de toda Europa morreron neste campo de concentración situado perto da cidade polaca de Cracovia.
PARA SABER MÁIS SOBRE O HOLOCAUSTO ENTRADE AQUÍ.
Son moitos os libros que fan referencia a este tráxico periodo da historia de Europa e moitos deles podedes consultalos na biblioteca.
Pero se queredes coñecer algúns libros máis relacionados con este tema entrade AQUÍ.

A continuación tedes tamén o testemuño dalgunha das vítimas:










03/11/09

Irena Sendler

Irena Sendler foi unha heroína descoñecida debido aos anos de escurantismo comunista que a eliminaron dos libros oficiais de historia.
Cando Alemaña invadiu Polonia en 1939, Irena era enfermeira no Departamento de Benestar Social de Varsovia, onde se manexaban os comedores comunitarios da cidade. En 1942 os nazis crearon un ghetto en Varsovia e permitían que os polacos controlasen o recinto por medo a unha epidemia de tifus. Irena conseguiu identificacións da oficina sanitaria, na loita contra enfermidades contaxiosas.
Comezou a poñerse en contacto con familias para ofrecerlles levar aos seus fillos e fillas fóra do ghetto. E debía convencelas. Porque os pequenos morrerían se permanecían nel.
Comezou a sacalos en ambulancia como vítimas de tifus, pero axiña collía calquera cousa ao seu alcance: cestos de lixo, caixas de ferramenta, cargamentos de mercadorías, sacos de patacas, cadaleitos...
Elaborou centos de documentos falsos con identidades novas para os nenos e nenas xudeus. E ideou un arquivo no que rexistraba os nomes dos nenos e as súas novas identidades; anotaba estes datos en pequenos anacos de papel e gardábos dentro de botes de conserva que logo soterraba baixo unha maceira no xardín do seu veciño. Alí gardou o pasado de 2500 nenos.
O 20 de outubro de 1943 foi detida pola Gestapo e levada a prisión para ser brutalmente torturada, pero nunca traicioou os nenos. Foi sentenciada a morte, mais o soldado que a levaba deixouna fuxir por ser subornado pola resistencia; desde entón tivo unha identidade falsa.
Cando rematou a guerra, desenterrou os frascos e utilizou as notas para topar os 2500 nenos; puido reunir a moitos coas súas familias diseminadas por toda Europa, outras familias foran exterminadas nos campos de concentración nazis.
Os nenos só a coñecían polo seu nome en clave: "Jolanta".
Morreu o 12 de maio deste ano con 98 anos de idade. No ano 2007 o goberno de Polonia presentouna como candidata ao Premio Nobel da Paz, que lle foi concedido a Al Gore.


Vías