Tras ler Xente ao Lonxe quedara con moitas ganas de volver a ler a Eduardo Blanco Amor, pero teño que dicir que me gustou moito máis aquel que este do que estamos arestora a falar. O que máis me chamou a atención foi o pensamento do protagonista, gústame como o describe e sente. Tamén se me aceleraba o corazón naqueles momentos nos que ían facer algunha falcatruada.
Subscribirse a:
Publicar comentarios (Atom)
Ningún comentario:
Publicar un comentario