Invisibles

"Invisibles", de Montse Fajardo, dá conta do estado de excepción que chegan a vivir sete mulleres maltratadas. Historias que conmocionan e nos atenazan cun nó na gorxa. Invisible é, en tantas ocasións, o maltrato, porque non fai falla ter un ollo morado para ser unha muller maltratada; porque moitos maltratadores son figuras encantadoras socialmente... Invisibles son o maltrato e as mulleres maltratadas, ata que deixan de ser números, porque lles poñemos nome e apelido e entramos na dor do seu día a día. Invisibilizada queda tamén a figura do verdugo, sobre o que estes relatos deitan luz. Aí está, ávido de despregar o seu exceso de forza e poder sobre a muller, ávido para exercer o control sobre a vítima, para isolala, anulala; ávido para estresar, histerizar; todo un profesional que busca o punto no que a vítima perde o control de si ou que é capaz de disolver a violencia na proposta, minutos despois, do "real-sexual", coñecedor como é de que ten na man os resortes emocionais e afectivos da muller. Estas sete narracións de mulleres maltratadas, nas que asistimos ao proceso polo que se vai "normalizando o intolerable", apuntan tamén ao deficiente funcionamento da asistencia por parte das institucións públicas. Aí queda a falta de profesionalidade para saber ler os síntomas d@s fill@s nos puntos de encontro, a ausencia de dilixencia e credibilidade cando as mulleres lanzan unha mensaxe de socorro ou alerta. Fálase de "alienación parental", cando os fillos amosan síntomas, ás veces, ben claros; fálase de "histeria", sen deparar en que o que nos parece histérico, a histérica... teñen sempre unha razón de ser. Por último, algunhas destas mulleres lémbrannos que no hai un "perfil" da maltratada; tan só se trata de ter a mala sorte de dar cun maltratador ao que ningunha das túas respostas o vai calmar, dependendo de como teña o día.

 Onte falamos con  Montse Fajardo

El futuro es femenino

Hoxe, é Alba Gómez Barros quen recomenda un libro feminista, un deses que lemos para o Club de Lectura de Igualdade de 4º da ESO. Trátase de El futuro es femenino, publicado por Nube de Tinta, onde ilustran Agustina Guerrero, María Hesse, Ana Santos, Naranjalidad, Lady Desidia, Laura Agustí, Elena Pancorbo e Amaia Arrazola.

Este é un libro que recolle relatos de varias autoras e ilustradoras. Contos curtos inspiradores sobre situacións nas que se encontran as mulleres ou rapazas a diario e as que se teñen que enfrontar. Neles móstrase como as protagonistas se transforman para logra empoderarse.

Cómpre salientar que para min os relatos destacaron todos, tanto pola súa orixinalidade como polos temas que tratan.

Este libro curtiño e cuns relatos apenas de dúas páxinas logrou que espertara en min un gran interese por lelos. Ademais conta cunhas ilustracións magníficas.

Estes relatos paréceme que tratan temas moi interesantes, xa que tratan temas presentes na realidade como que un neno se sente nena, que elas intentan a igualdade ou que queren practicar deportes dos que se din que son para os homes, pero relatados dunha maneira na que resultan entretidos e amenos.

En conclusión, pareceume un gran libro, moi fácil de ler e a súa vez moi fermoso. Recomendaríallo a todos, xa que é un libro para gozar da lectura e a súa vez reflexionar sobre situacións cotiás nas que se encontra a muller a día de hoxe, e polas que debemos loitar para conseguir a igualdade.

No es país para coños

No club de lectura de 4º da ESO estamos a aprender moito sobre Igualdade e Feminismo. Temos tanto para ler! Na última sesión cada integrante pediu ler un libro diferente. Laura Soto escolleu No es país para coños, de Diana López Varela publicado por Península. E falou así:

No es país para coños é unha obra da xoven escritora galega Diana López, probablemente non escoitarades o seu nome ata o de agora, pero estou segura de que algún día será unha distinguida e portentosa escritora, bueno, portentosa xa o é, o que necesita é moito máis recoñecemento.

  O certo é que sen esaxerar dende que lin esta refrescante e rompedora obra feminista a miña vida mudou dalgún xeito. Non sempre fun feminista, de feito tan só hai un par de anos que me intereso por este tema, cousa da cal me avergoño, pero tampouco tivera moita marxe de tempo para saber que persoa quería ser. Pero agora hai unha parte do meu ser que ten clara o que é, e esta é a de ser feminista. 

A verdade é que non creo que este libro intente convencer a ninguén sobre o que ten que ser, simplemente penso que nos responde a todas esas dúbidas que algunhas persoas se poden chegar a plantexar sobre a necesidade dunha sociedade feminista, e tamén contribúe a abrirnos os ollos, xa que nos mostra pequenos detalles que antes podían ser imperceptibles, porén son estos pequenos detalles os que marcan a diferenza entre unha sociedade igualitaria ou non.

   Como dixen antes este libro convertiuse nun símbolo importante para min, porque comecei a ver as cousas doutro xeito moito menos común nesta sociedade de masas. Está claro que a muller sempre é a do carácter brando e que entón cede ás presións ou a aceptar as opinións contrarias con moitísima máis facilidade que os homes. Estas series de prexuízos están totalmente insertados nos cerebros de gran parte da poboación e ata o de agora eu sabía que tanto eses ideais como as persoas que os defendían eran totalmente repugnantes, entón intentaba ser o máis feminista posible, sobre todo co entorno que me rodeaba. Pero logo de ler este libro deime conta de que iso non é suficiente, Diana convídanos a loitar, a manifestarnos, a levantarnos cada día coa cabeza ben alta orgullosas de sermos quen somos, a que ninguén nos mande calar, a que non lle permitamos a ninguén dicirnos que baixemos a voz que así estamos máis guapas, porque non, non queremos nin eu, nin a escritora, nin ti calar, queremos liberdade, e berrar.

   Estou segura de que algún día por sorte, estes libros desaparecerán por moi fermosos que sexan, serán coma un libro contra a escravitude na España de hoxe en día.