"Invisibles", de Montse Fajardo, dá conta do estado de excepción que
chegan a vivir sete mulleres maltratadas. Historias que conmocionan e
nos atenazan cun nó na gorxa. Invisible é, en tantas ocasións, o
maltrato, porque non fai falla ter un ollo morado para ser unha muller
maltratada; porque moitos maltratadores son figuras encantadoras
socialmente... Invisibles son o maltrato e as mulleres maltratadas, ata
que deixan de ser números, porque lles poñemos nome e apelido e entramos
na dor do seu día a día. Invisibilizada queda tamén a figura do
verdugo, sobre o que estes relatos deitan luz. Aí está, ávido de
despregar o seu exceso de forza e poder sobre a muller, ávido para
exercer o control sobre a vítima, para isolala, anulala; ávido para
estresar, histerizar; todo un profesional que busca o punto no que a
vítima perde o control de si ou que é capaz de disolver a violencia na
proposta, minutos despois, do "real-sexual", coñecedor como é de que ten
na man os resortes emocionais e afectivos da muller. Estas sete
narracións de mulleres maltratadas, nas que asistimos ao proceso polo
que se vai "normalizando o intolerable", apuntan tamén ao deficiente
funcionamento da asistencia por parte das institucións públicas. Aí
queda a falta de profesionalidade para saber ler os síntomas d@s fill@s
nos puntos de encontro, a ausencia de dilixencia e credibilidade cando
as mulleres lanzan unha mensaxe de socorro ou alerta. Fálase de
"alienación parental", cando os fillos amosan síntomas, ás veces, ben
claros; fálase de "histeria", sen deparar en que o que nos parece
histérico, a histérica... teñen sempre unha razón de ser. Por último,
algunhas destas mulleres lémbrannos que no hai un "perfil" da
maltratada; tan só se trata de ter a mala sorte de dar cun maltratador
ao que ningunha das túas respostas o vai calmar, dependendo de como teña
o día.
Onte falamos con Montse Fajardo