Club de Lectura do primeiro ciclo da ESO (II)

Onte tivo lugar a segunda reunión do noso club d@s máis peques do instituto.

Esta segunda das sesións do club dedicouse aos relatos de terror de Edgar Allan Poe. Centrámonos, sobre todo, no comentario dun conto clásico do autor, "O pozo e o péndulo". Esta narración permitiunos falar de cuestións como a tortura física e psicolóxica levada a cabo pola Inquisición. O alumnado estivo especialmente atento aos efectos de despersonalización e degradación que calquera forma de tortura física ou psicolóxica, levada a cabo por persoas ou institucións, provoca no suxeito.

Entre os contos do autor escollemos "O pozo e o péndulo" porque, pese á súa sordidez, tamén representa a capacidade de loita e subversión das vítimas -neste caso, o prisioneiro privado de liberdade na cela-. Esa resistencia conduce á liberación e fala da saúde e non da morbidez que asolaga outros contos do autor, non por iso menos interesantes.

Prevemos unha terceira sesión -a próxima- dedicada ao medo, xa que o noso alumnado non se espanta con facilidade e demanda máis historias de terror: seguiremos con Poe, coa lectura e comentario d' "O gato negro" e tamén con tres historias do espléndido libro de relatos de Chris Priestley, Cuentos de terror de los objetos malditos.

E como ler é viaxar, propoñemos máis viaxes lectoras, a través da ironía, a emoción, o poder suxestivo ou as grandes leccións vitais dun clásico como Roald Dahl, ou por medio dos contos de Gianni Rodari. O club irase perfilando segundo os intereses e apetencias dos seus integrantes. Que as nosas viaxes lectoras nos sexan felices! Tentaremos compartilas con todos vós.

Feliz Nadal!

Febre

O Club de Lectura de 4º da ESO e 1º de Bacharelato segue, de momento, coa mesma temática do curso pasado: a igualdade da muller e a violencia de xénero.

A primeira reunión xirou arredor de Febre de Héctor Carré publicado por Xerais: un libro sobre a igualdade da muller, sobre a posguerra, sobre a Segunda Guerra Mundial, sobre a falta de escrúpulos, sobre o abuso da autoridade, sobre a esperanza, sobre o Amor, sobre a vinganza… Unha novela moi cinematográfica que gustou moito a todos os membros do club.

 Falamos da supostamente superioridade masculina que algúns personaxes da novela reclaman constantemente, así como diversas escenas que nos desquician ante a impunidade con que eran cometidos certos delitos. Gozamos dunha heroína que anhela unha liberdade case conquistada arestora confundíndoa mesmo coa imaxe de Katherine Hepburn, esa imaxe que a protagonista tomabaa como espello para loitar por ser muller, persoa, humana.

Para a próxima sesión é Alba quen propón o libro, algo que me sorprende gratamante. Porque quere saber máis de Malala, a quen admira, e que nos servirá para seguir na mesma liña semántica. 

Feliz Nadal!

A nosa reunión de onte, en Caderno da Crítica

Pouco máis que podo dar as grazas por vivir a experiencia, garimosa e raiana coa emoción, que me brindou Gracia Santórum como coordinadora do Club de Lectura que se xunta nas instalacións da Biblioteca Municipal Daniel Castelao de Silleda.

       Atopar un grupo de persoas interesadas nas dimensións que suscita a figura de Celso Emilio Ferreiro a través da lectura de Onde o mundo se chama Celso Emilio Ferreiro é, non o dubido, unha das satisfaccións máis grandes que me puido dar este libro.

     Grazas, pois, pola xenerosidade e o agarimo de todas as persoas que asistiron e das responsables políticas e técnicas que tamén asistiron e polos seus agasallos. Grazas en especial a Luís Ferreiro, unha vez máis, e de novo a Gracia, Xosé Villar e Matías Rodríguez pola conversa e mais polo raxo que tan ben axudou a escorrentar o frío.

Grazas, Ramón Nicolás

A primeira reunión do club, na prensa

O Faro de Vigo de Deza recolle hoxe a nosa reunión de onte:

El club de lectura de Silleda dedicó ayer una sesión a la figura del escritor celanovés Celso Emilio Ferreiro a través del análisis de su biografía, escrita por Ramón Nicolás Rodríguez y titulada Onde o mundo se chama Celso Emilio Ferreiro. Al acto, celebrado en la biblioteca municipal Daniel Castelao, acudió el hijo del fallecido escritor y presidente de la fundación que lleva su nombre, Luis Ferreiro, que aportó su visión personal sobre la vida y obra de su progenitor.
Nicolás y Ferreiro fueron recibidos antes del encuentro por la edil de Cultura, Margarita Campos. La reunión brindó la oportunidad a los asistentes de conocer de primera mano el trabajo literario y político de Celso Emilio Ferreiro, tomando como referencia no solo los datos aportados en la biografía sino también por su propio hijo.

Unha noite inesquecible

Se agardabamos con ilusión a chegada de Ramón Nicolás e Luís Ferreiro, a despedida foi un clamor. O encontro deste noso club de lectura foi tan especial que todas e todos gardarémolo no noso recordo, ben seguro.

E quedamos coas palabras de ambos:

. Ramón Nicolás:

Esta biografía non tería sido como é se non fose pola Fundación Celso Emilio e o seu fillo, quen conservou os documentos do autor..

Confesou este que á hora de redactar lle dera moitas voltas porque non tiña certo como enfocalo. Que facer con tanta documentación? E así recomendounos a biografía Eba diante dun xuíz ausente, xa que lle serviu de inspiración.

A estrutura da biografía está baseada nas cartas. O corpus epistolar é inmenso, pero non temos as cartas emitidas por Celso Emilio polo que tivo que facer un exercicio de reflexión para tentar saber cales eran respostas ou as cartas previas do escritor.
Insistiu Ramón Nicolás que este libro non é del só, senón que tamén o é do fillo, Luís, e doutras persoas que entrevistou, xa que as entrevistas foron determinantes e moi ricas para el como experiencia. Así que, asegura, é un libro coral porque hai moitas voces.

. Luís Ferreiro:
Non queriamos unha haxiografía nin unha louvanza. Si tiñamos claro que todo o que se dixese no libro debía estar ben documentado, xa que todos os documentos son públicos e todos eles serven para contrastar o que se diga na biografía. Asemade, queriamos dar resposta a todas as trolas da "cultura oficial" galega.
A biografía, aínda así, está incompleta porque van aparecendo máis datos e máis cartas desde que se publicou. Mesmo había dous capítulos máis preparados que non saen no libro por mor do seu grosor: que ocorreu con Celso Emilio dende a súa morte?

. Ramón Nicolás:
Fóra de reflectir un acto político ou literario quería trazar o perfil do ser humano. Porque Celso Emilio era unha persoa de carne e óso, con contradicións como calquera outra persoa.  A este respecto, non houbo xamais ningunha imposición por parte da Fundación.
A figura de Celso Emilio é unha das máis grandes iconas da Literatura Galega fóra de Galicia. É o primeiro escritor galego coñecido grazas ás edicións bilingües daquela época.

. Luís Ferreiro:
Moraima tiña un criterio literario determinante na publicación dos poemas de Celso Emilio e do seu pulimento.

Onde o mundo se chama Celso Emilio Ferreiro

Con moita ilusión agardamoRamón Nicolás, autor do libro escollido para comezar este segundo curso en compañía: Onde o mundo se chama Celso Emilio Ferreiro publicado por Xerais. Unha visita que vén con sorpresa incluída!
s hoxe no Club de Lectura de adult@s a visita de

Se hai unha biografía dun autor que peche a posibilidade de seguir investigando esa é esta. Ramón Nicolás non deixa un petisco sen profundar, sen analizar, sen ofrecernos absolutamente toda a información posible. E faino de tal xeito que, finalmente, será imposible non amar a poesía deste poeta que se sitúa no cume máis alto da Historia da nosa Literatura. Saberemos coa lectura deste libro da infancia de Celso Emilio en Celanova, da súa participación na guerra, do seu exilio, da volta a Madrid. Todo iso, máis coñecido, estará rodeado de moitísima máis información que a maioría dos mortais descoñeciamos; teremos, agora, unha visión completa da loita que supón unha vida como a de Celso Emilio.

Pero quizais o que máis sobresaia da lectura dunha biografía sexa que leamos este libro coma se fose unha novela, e aí radica precisamente a maxia que lle infire Ramón Nicolás á escrita: sabe que achegarse a un ensaio sempre é máis difícil do que o é unha novela e é quen de transformar ambas nunha narración biográfica áxil e entretida. Asemade, Ramón Nicolás, dende o respecto e o amor a esta figura, pode maxinar escenas que o papel nos transportará para vivilas canda Celso Emilio.

Unha das integrantes do noso club é mai dunha miña alumna de 1º de Bacharelato. O outro día pregunteille en clase se a súa nai lera o libro. A resposta, chea de cariño e ledicia da nena foi: "Miña nai está pesadísima. Di que está namorada de Celso Emilio e que quere ler toda a súa poesía". Fiquei feliz. Iso significa que a elección foi axeitada e que o club serve para... moito, moito!!! E para ela vai este pensamento de Celso Emilio: os poetas son “desenversados” porque os seus versos permanecen para sempre.

“A casa vai ficando baleira. Hai moito rebumbio nela, todo remexido, todo fóra do seu sitio en ben de tarecos esparexidos que non se sabe aínda se irán a parar aos baúis ou cumprirá desfacerse deles de vez..., semella como se levantasen o campamento logo dunha longa tempada instigando o inimigo, por riba este raro calmizo que reina nun estraño mes de maio como este.

CEF senta no seu despacho minúsculo da casa, hoxe máis escuro e tenebroso ca nunca; a mesa xa varrida dos poucos enseres que sempre tivo arriba dela, os andeis da biblioteca só deixan ver a poeira que delimitaba a posición dos vellos libros agora metidos en caixas, pasa un dedo pola madeira mentres prende outro cigarro...”

Club de Lectura do primeiro ciclo da ESO (I)

 Inauguramos este curso un Club de Lectura para o primeiro ciclo da ESO. A profe que o leva é Celia Lamela. A temática: o relato curto.

Nesta primeira xuntanza de onte comentamos dous contos incluídos no libro Ai, Filomena, Filomena e outros contos, de Miquel Obiols, ilustrados por Miguel Calatayud e editados por Kalandraka. As historias escollidas foron "A Terra está na Lúa" e "A mesa encantada". Calquera das dúas caracterízase polo seu fondo lirismo, no ámbito dunha narrativa poética e un tanto "naïf". Ese lirismo vese acrecentado polas espléndidas ilustracións de Miguel Calatayud, nas sempre preciosistas edicións de Kalandraka.

"A Terra está na Lúa" permitiunos a rapaces e profesoras situarnos na tesitura dun planeta que se subleva e ten todo o dereito do mundo na súa subversión. A Terra "enrabéchase" con causa, xa que homes e mulleres non deixamos de agredila. O conto deu pé a unha reflexión sobre as múltiples formas de agresión humana: as guerras, a devastación dos recursos planetarios como se fosen inesgotables ou ilimitados, o consumo sen xeito e que non responde a necesidades reais das persoas... Puidemos atender tamén á especial disposición tipográfica do texto, profundamente poética e vangardista, na que as formas tratan de reproducir os efectos evocados polo significado.

"A mesa encantada" é un conto presentado desde unha perspectiva narrativa insólita, a dun obxecto que fala sobre a súa xenealoxía e a súa historia autobiográfica. Como en toda biografía que se precie, o "laboratorio amoroso" é fundamental e esta mesa de carballo non deixa de falar sobre as sensacións que lle imprime no corpo o seu primeiro amor ou sobre os soños de liberación asociados ao encontro amoroso. A saudade tamén ten cabida neste conto, que rezuma tenrura. Na literatura todo é posible e ata os obxectos falan, aman e soñan...

O remate do club de adultos na prensa

O Faro de Vigo do Deza fíxome unha entrevista por mor de recoller as miñas impresións despois de rematar a andaina deste ano co club de lectura de adultos na biblioteca do concello:

O Clube de Lectura de Silleda botou a andar en decembro como unha especie de complemento para aqueles pais que non podían acudir ó clube de lectura dos seus fillos matriculados no IES Pintor Colmeiro. A súa coordinadora, a profesora Gracia Santorum, traballa neste tipo de colectivos dende hai cinco anos.
- Tanto no clube do instituto coma no de adultos, cada lectura vén acompañada dun debate sobre o contido do libro e, na maioría dos casos, nun encontro co autor. Isto, sen dúbida, tén que fomentar aínda máis o gusto pola lectura.

-Así é. A min paréceme moi importante que a literatura estea viva. Para achegarlle a literatura á xente nova, hai que botar man dos autores vivos porque, entre outras cousas, coñecelos pode axudar a que algún neno se decida a ser escritor. No caso do clube de adultos, eu propúxenlle ler libros en galego e recoñezo que pode ser unha dificultade, porque moitos dos asistentes ou non se formaron en galego ou non están acostumados a ler nesta lingua. E, ó final, dánse conta de que non é tan difícil ler en galego.

-Na primeira reunión, os 15 asistentes falaron dos seus gostos á hora de ler. ¿Houbo sitio para a poesía, que segue sendo un xénero minoritario?

-Si, lemos a antoloxía Poetízate, na que aparecen dende textos de Rosalía de Castro ata poemas de Dores Tembrás (gañadora do último concurso de poesía do Concello de Carral). Durante estes seis meses, tivemos espazo para a novela, como Enderezo descoñecido, e o ano que vén o primero libro será unha biografía, posto que a un dos participantes lle atrae ese xénero.

-¿Cal é o perfil dos membros do clube trasdezano?

-Temos un pouco de todo. Hai unha persoa xubilada, dúas nais cos seus fillos e un pai coa súa filla. Quero destacar esta cuestión, porque aínda que agora non é moi frecuente, si que é moi importante que as familias compartan lecturas. En contra do que se pensa, os adolescentes de hoxe en día len moito, pero tamén dispoñen de internet e videoxogos e actividades extraescolares, co que hai nenos que están estresados e non dispoñen do tempo suficiente pra ler.

-Fala dunha persoa maior no clube. ¿Hai que fomentar a participación activa dos veciños de máis idade na lectura?

-Sen dúbida, e niso teñen que incidir as bibliotecas públicas. Éstas deben adaptarse ó seu contexto e ós seus lectores. Hoxe en día, coa crise, cada vez acoden máis parados e máis persoas sen teito ás bibliotecas, polo que estes centros teñen que dispoñer de libros, pero tamén de postos de lectura de xornais, de páxinas en internet. Eu sempre digo que a lectura frecuente é o mellor medio que temos para apoderarnos da linguaxe e das súas creacións.

Laura no deserto

Para finalizar as nosas reunións do club de lectura de adultos por este curso 2012-2013 contamos cunha visita de excepción este xoves 19 de xuño: Antón Riveiro Coello estivo connosco máis de tres horas para falar da súa obra Laura no deserto, do proceso da escrita, de Literatura, da vida. Unha sesión inesquecible!

http://www.farodevigo.es/portada-deza-tabeiros-montes/2013/06/21/clube-lectura-silleda-despide-ciclo/833014.html

Eu dende aquí quero dar as grazas a todos os participantes e a todos os autores que se achegaron ata Silleda para estar connosco.

Es raro ser niña

Hoxe tivemos a última xuntanza do club de lectura, para deixar oco para os exames que se aproximan. Un club de lectura que na valoración dos integrantes foi moi positivo, non só polo que supuxo de aprendizaxe e lectura (era a primeira vez que formaban parte dun club) senón tamén polo tema arredor do cal xirou sempre: a igualdade da muller.

Para este último encontro escollemos este libro pouco coñecido:  Es raro ser niña de Mildre Hernández. Unha nena que se pregunta con humor e ironía sobre a propia existencia, as relacións familiares, a violencia de xénero, con metáfora continuas. Crítica sobre estereotipos sociais, machismo, violencia... unha novela diferente que dá moito de si, abre sorrisos e reflexións.

Hai que dicir que coido que foi o libro que peor funcionou entre os membros do club. Algúns falaron de que non o entendían porque é un libro moi metafórico.

Tonas de laranxa

É case medianoite. Hai pouco cheguei do club de lectura de Silleda, e aínda perdura o sorriso pintado nos beizos, a ilusión pendurada na alma, a cobiza segreda de ter acertado, o arume e o feitizo das palabras, o artista cincelando a obra. Vimos de estar con Manuel Lorenzo Baleirón. E a súa personalidade humilde, entrañable e vital engaiolounos e embruxounos a todas e a todos. Miraba as car
as das persoas que compoñen ese club e vía nelas a ilusión, a ledicia de ler, a inquedanza por compartir. Que orgullo de club! Que agasallo á vida!

E as palabras de Manuel:
O libro xurdiu dun conto que escribiu a miña filla de 60 folios. Non podía quedar aí.
Tratamos de recuperar a palabra que se perdeu. A lingua é prestada, recollida da linguaxe patrimonial da nosa zona, Dodro, e da linguaxe literaria: Faulkner, García Márquez, Carroll,  Fernández Flórez, Cunqueiro, Rosalía (versos completos: Rosalía toca a cerna de nós), Eusebio, Tim Burton, contos infantís, Camões, Saramago, Lezama Lima, Rimbaud... Cunqueiro é o mellor escritor galego, por iso hai moito de Cunqueiro; está por riba de todos.
O que articula o noso cerebro é a linguaxe. E o que artella o país é a lingua. A novela foi unha pelexa coas palabras. E unha procura consciente da prosa poética.
O soño do poeta coas palabras crea illas. Cómpre buscarlles o andar coma os canteiros ás pedras. Hainas ocas que nos acubillan e dondas para poder acariñalas. Pero tamén as hai enganosas, ásperas, ouricentas.
Só coas palabras podemos chegar a ser quen somos. Se de algo estamos feitos é de palabras.
Nunha película do cineasta Theo Angelopoulos, un poeta que regresa a Grecia despois de moitos anos quere facer un canto pola liberdade do país pero leva tanto fóra que xa non dá lembrado os nomes que precisa. E pagará por recuperalas.
Agustín García Calvo dixo que a linguaxe é a única cousa non natural que se nos dá de balde. Mentres que a linguaxe organiza o noso mundo individual, o noso pensamento, arredor da lingua artéllase a nosa conciencia como pobo. A lingua é a nosa maneira de estar no mundo. E sseguimos a ter que defendela.
Eusebio escribiu que só existe aquilo que pode ser soñado. "O recendo da camelia mollada enchía de luz o camiño". Alguén lle comentou como podía ser iso, sendo que as camelias non arrecenden. Dá igual. Nos poemas olen as camelias e os paxaros cantan pola noite. Na literatura todo é posible. Dicía Cunqueiro: "só existe aquilo que pode ser soñado".
O libro é un xogo da linguaxe. Eu escollo as súas historias de amor, pero o tema principal é o tempo, hai moitísimas referencias ao tempo; pisar os reloxos significa que o amor pode vencer o tempo.

Entre as palabras de Manuel, a opinión dos integrantes do club. Vía neles e nelas e satisfacción por ter lido unha gran obra. E quedamos coas palabras de Carme: "Imaxineime indo por un prado coa herba moi alta, tentando avanzar". Non é acaso unha imaxe da mellor poesía? "Hoxe toda a mañá, mentres traballaba coa desbrozadora, cavilaba no teu libro". E o trunfo da lectora iniciática na nosa lingua. E o noso trunfo por estar ao seu carón.

Cometas en el cielo

Este mes foi moi especial, posto que puidemos ler esta novela como tal ou como cómic. Algúns dos integrantes decidiron ler ambas versións para poder comparar. O libro foi todo un éxito.



Ao seu carón estaba o outro libro da mesma autora, que alguén tamén leu para poder comparar e falar da vida que noutros lugares do mundo levan as mulleres

De amizade, de covardía, de traizón, de sentimentos, de bondade, de inseguridades, de abandono, de crueldade, de esperanzas, de redencións, de oportunidades, de relacións familiares, de segredos, de violencia... de tantos e tantos temas puidemos falar!

 

 

 

 

 

 

 

 

Realmente é unha novela moi coidada, de gran impacto gráfico e que sintetiza perfectamente as partes máis importantes daquela historia de K. Hosseini.

Unha obra dura, unha historia de traizón doun tesouro: a amizade incondicional. Moitos temas, moitas reflexións provocou esta lectura.

 

Poetízate

A reunión deste mes (onte) na Biblioteca Castelao de Silleda foi unha homenaxe ao Día que nos reunía: o Día da Poesía. Así que convidamos aos integrantes a ler Poetízate e tivemos o inmenso orgullo de contar con Fran Alonso para falar de poesía e introducirnos neste camiño que non sempre é doado de lector@s de poesía. Coido que despois desta sesión será máis doado!

Fran lembrounos que o mundo recibíanos con poesía: arrolos, nanas... E que nos xogos sempre está presente. Isto forma parte de que asumimos a poesía como o noso patrimonio cultural, asumímolo e incorporámolo á nosa tradición.
A percecpción da poesía como algo obxecto de estudo é o que nos obriga a afastarnos dela, involuntariamente. A lectura de poesía debe ser deshinibida, guste ou non, eomocione ou non.
Vivimos nun mundo fragmentario e a arte non pode ser allea. A concepción da poesía á como a arte.
O importante é a comunicación e o que o poema nos di. Non temos que andar a procura de significados. Gozar con ela, coas súas palabras, coa súa sonoridade. Se queremos sentila, é a nosa opción.

http://www.farodevigo.es/portada-deza-tabeiros-montes/2013/03/22/silleda-saca-poesia-calle-departe-escritor-fran-alonso/778461.html

Poetízate

Afastámonos nesta ocasión do que era o noso tema central, a Igualdade, para ler poesía. Tamén a reunión deste mes foi completamente diferente: os membros do club asistiron ao recitado poético que Fran Alonso nos ofreceu no instituto arredor do libro que previamente leramos: Poetízate. Así que tivemos a oportunidade de escoitar poesía, dramatizada, con música, cantada, vista. Unha xornada completamente diferente pero máis emocionantes, sen dúbida.

Lume de cobiza

Esta reunión do club foi ben especial: parolar arredor do libro co propio autor! Ademais, como é un autor ben próximo, as horas pasaron deseguida e fíxosenos noite ben pecha. E é o que ten, tanto por contar, tanto por transmitir!

Estamos a falar de Miguel Anxo Fernández e o seu libro Lume de cobiza publicado pola editorial Galaxia. Un libro que nos enganchou a todas e a todos, por ser doado de ler e pola súa trama que non deixa respiro. Queremos dar as nosas máis expresivas grazas a Miguel Anxo por ter o detalle de se achegar a Silleda, nun día ben frío e unha noite xeada, para compartir lectura e pinchos connosco!

http://www.farodevigo.es/portada-deza-tabeiros-montes/2013/03/01/intensa-jornada-debate-lectura-casa-cultura-silleda/766182.html
 

Monstruo de ojos verdes

Este mes de febreiro a xuntanza foi para falar de "Montruo de ojos verdes" de Joyce Carol Oates publicado pola editorial SM.

Segundo a opinión de todos os membros do club, este libro converteuse nun dos seus preferidos, non houbo ningunha opinión "disidente" e todos compartimos a nosa satisfacción ante unha boa lectura.

Unha historia agresiva, coma o pai, cunha nai que non sente forzas para loitar... e un monstro de ollos verdes que nun principio nos desconcerta posto que para nada é quen esperabamos. Pero este será determinante para saír dunha angustiosa situación e buscar outros camiños que seguir.
O xeito de ofrecernos o relato é fantástico: os lectores imos intuíndo a triste realidade, pero esta non se nos amosa ata o final, posto que temos tan só a perspectiva da protagonista, unha moza de 14 anos que en todo quere compracer ao seu pai e moitas veces non se atreve nin sequera a cuestionar o seu carácter. Pero dános, iso si, suficientes indicios para saber que é o que realmente ocorre. E iso é o bo deste libro: que non presupón que ao lector/a haxa que lle explicar nada, debe percatarse por si mesmo de que é o que acontece, aínda ocultando datos ou distorsionando algunhas realidades.

O que opina....

Ana Colmeiro Corral:

Sexa en castelán, en galego ou en ruso, este libro é un dos libros máis bonitos e á vez, máis tristes que lin na miña vida.

Sufrín moito con el. Enfadeime, maldición, xurei, e ao final chorei, porque sentín unha impotencia moi grande. Porque fóra da ficción tamén ocorre isto. E eu nada podo facer para impedilo.

Unha lectura imprescindible que pon os nervios a flor de pel.

Enderezo descoñecido

Este xoves 31 de xaneiro tivemos a primeira reunión do club de lectura de adultos na Biblioteca Municipal. O primeiro libro que lemos en común foi o de Enderezo descoñecido de Kressman Taylor, publicado por Xerais na nosa lingua.

O libro serviunos para falar do Nazismo pero tamén fomos moito máis alá: de que somos capaces as persoas? Como reaccionariamos? É extrapolable a situación da Alemaña dos anos 30 á España actual? Seriamos agora quen de aceptar un noso "salvador" tal como está a situación económica?

A cabeza de Medusa

O primeiro libro deste 2013 foi A cabeza de Medusa de Marilar Aleixandre. Un libro que nos achegou á tremenda experiencia da violación na adolescencia, as causas persoais e as consecuencias sociais. Como poder enfrontarse a tan terrible e humillante experiencia? Porque o máis difíciel é esquecer, pero tamén o día a día no que deben mirar o mundo que as rodea, que non sempre llo pon fácil.

O que opina....

Ana Colmeiro Corral:

É un libro precioso que é coma se vivises ti todo o que nel ocorre. É unha auténtica animalada o que ten que vivir unha rapaza despois de ser violada. Tamén é certo que hai boas persoas que axudan, pero o feito de que unha soa pesoa acuse a outra de "buscalo" por ir en minisaia resulta tremendamente enoxoso. O que máis me chocou foi a actitude dalgúns profesores por non afastarse da estudipez xeral. Supónselles máis cultura.