Na miña viaxe polo Carballiño, tamén houbo club de lectura:
Mauro ten a ben lembrar aqueles tempos
MAURO CIBEIRA:
Un club de
lectura é un sitio onde a xente se reúne e establece a lectura dun libro para
logo comentar que impresións lle transmitiu. Ou polo menos, isto era o que eu tiña entendido por un club de
lectura.
Sen embargo, dinme
de conta do equivocado que estaba cando estiven por primeira vez nun deles. No
club de lectura aprendín que unha mesma historia agocha moitas cousas que nunca
vemos á primeira. Os detalles que uns perciben a outros pásanlle por alto,
facendo que a historia sexa diferente para cada un. Antes de estar no club
realmente pensaba que os libros contaban historias iguais para todos e que logo
cada un sacáballe unha lectura diferente. Agora entendo que a diferenza comeza
nada máis lir o libro.
Tamén aprendín
canto lle podes sacar a unha historia se contas con moitos puntos de vista.
Todo o que un non se para a pensar outro dáballe mil voltas e facíache ver
canto podemos pasar por alto distintos lectores nas mesmas liñas.
O mellor do club
de lectura era, sen dubida, a xente. Todos reunidos, divertíndonos cun hobby
tan marabilloso como é a lectura, intercambiando opinións, aprendendo os gustos
dos demais e recomendando libros para seguir lendo. Eu creo que, a fin de
contas, iso era o máis importante.
Se algo así foi
posible foi grazas ao interese que amosou a profesora Gracia en crear o club de
lectura. Creo que facía unha gran labor, xa que presentaba libros entretidos
acordes a nosa idade e intereses, amenos e que daban moito para comentar. Pero
o máis importante é que ela mesma participaba dos debates, mostrando as súas
opinións coma unha máis do club, sen mostrar ningunha diferenza de rango cos
alumnos implicados. Ademais, ela mesma estaba encantada de que lle recomendasen
libros ou que presentasen unha forma distinta de ver unha historia a que ela
tiña. Creo que esa apertura cara os alumnos e esa disposición a escoitar é o
que facía que resultase tan cómodo asistir ao club e disfrutar relaxadamente.
Realmente foi una
experiencia que repetiría miles de veces. E mil veces máis. Creo que a calquera
ao que lle guste a lectura lle encantaría un club coma ese no que poder dar
renda solta a unha actividade tan entrañable e máxica como é a lectura.
E Ainara fai o propio:
AINARA GARCÍA DOVAL
Foi durante o meu
primeiro curso de bacharelato cando tiven o pracer de unirme ó club de lectura.
Creado pola nova profesora de galego, Gracia Santorum, todavía descoñecíamos a grande influenza que tanto a pertenza ó clube coma a
chegada de Gracia ian ter para nós.
Para
a maioría tratábase dunha experiencia nova, xa que a pesares de que todos
compartiamos o pracer de sumerxirnos nun bo libro, sempre o fixeramos en
solitario e gardando para cada un todo aquelo que unha nova historia deixaba
detrás trala derradeira páxina. Non podíamos evitar sentir polo tanto unha
mestura de nervios e emoción ante a perspectiva de mergullarnos en novos
océanos de letras na compañía de outros. Co paso do tempo cada nova reunión era
a ledicia de saber que aqueles “outros” se convertiran en amigos, e que tiñamos
con nós á mellor mestra de mergullo que puideramos ter pedido.
E é
que qué curioso é escoitar e coñecer as pegadas que un libro deixa nunha
persoa. A satisfacción de discutir entre murmurios a sorte daqueles personaxes
que se facían ainda máis reais polo feito de compartilos entre nós. Sentir que
construiramos pontes de letras.
Así,
viaxamos co señor Pip, percorremos Auria baixo choiva e vento levando no peto
ós esmorgantes de Blanco Amor e choramos bágoas de laranxa lima con
Vasconcelos. Tivemos o privilexio de coñecer a
homes e mulleres que plasmaran por escrito a súa paixón en forma de historias,
xente que sen coñecer sequera nos roubara sorrisos e suspiros.
Ben grazas ás novas
teconoloxías (cómo esquecer aquela videoconferencia con Agustín Fernández Paz
tras derrubar uns cantos Valados) ben formando literalmente parte
do noso círculo lector coma no caso de Rosa Aneiros, Begoña Caamaño ou María
Reimóndez, vivimos unha enchenta de novas experiencias. Se durante meses
desfrutaramos das súas obras, a nosa curiosidade cómo lectores quedou máis que
satisfeita ó podermos escoitar en primeira persoa a aqueles seres tan cheos de
misterio para nós como son OS AUTORES.
Sinto
agora mesmo mentres apuro estas liñas, que pasen os
anos que pasen falo no nome de todos cando repito GRAZAS. A ti,
Gracia, por dárno-la chave para abrir coa lectura portas que nos levaron non so até historias
apaixoantes, senón até persoas cheas de paixón con quen poder compartilas.
Grazas,
e nesta ocasión de forma persoal, por pedirme estas liñas. Foi un pracer estando lonxe da casa poder achegarme
un pouco a todos vós ca memoria, e volver durante un intre á terra.
