Con Xavier Queipo e o seu "55"

A visita de Xavier Queipo o día 23 de decembro para falarmos de 55, entre outras cousas, foi claramente inesquecible, porque con el falamos de  moitas outras cousas interesantes que non tiñan relación con este libro explicitamente.

Dadas as datas, non todos os compoñentes do club puideron asistir, aínda así houbo novas incorporacións que leran o libro con detalle e fixeron moitas preguntas.

Xavier falounos de como procura innovar en todos os seus libros, de como algunhas das súas historias baséanse na súa vida (que vida tan apaixoante!) e outras de retallos de conversas ou de cousas que le. Asemade, falamos do seu premio como tradutor do "Ulises" e de que vive nunha rúa onde se falan máis de 100 idiomas. Canto tiña para contar!

O tempo voou ao seu carón.
Grazas por vires ata Silleda!

Contando contra a violencia

Dende o Concello cada anos me piden que vaia a contar contra a Violencia de Xénero. Este ano acompañáronme dúas alumnas de 3º de ESO que forman parte do Club de Lectura pola Igualdade: Nerea e Cristina. Un bo xeito de comezar con este novo club no IES Laxeiro.

Makinaria e Penúltimas tendencias

A primeira reunión do club de lectura de 1º de Bacharelato de Poesía foi de luxo: arredor de Carlos Negro. Falounos destas dúas obras tan diferentes e con tanto en común, coa adolescencia como mar de fondo e coas voces que neles habitan. Falounos Carlos de como poñerse na pel de cada un deles, do traballo que lle custa a topar a palabra exacta, do tempo invertido na creación poética. Tamén falou da realidade que nos tocou vivir e dos estereotipos de xénero.

Desta volta, foi Carlos quen falou. As mozas e o mozo estiveron máis ben calados. Quizais porque é a primeira vez que nos xuntamos. Quizais sexa timidez. Veremos como vai!

O que si soubemos é que a case todas elas lles gustou máis o libro de Makinaria, algo que nos estrañou.

Por qué deberías unirte a un club de lectura

Acabamos de velo:

Octubre es el mes de leer en grupo (sí, toda actividad tiene su día/semana/mes) en Estados Unidos. Una razón tan buena como otra cualquiera para importar la celebración y para recordar que los clubes de lectura molan mucho, como ya sabéis la mayoría de vosotros. De hecho, en Estados Unidos cinco millones de personas se reúnen periódicamente en salones, bares o parques para charlar sobre libros. Y aunque la población española es mucho menor, nos encantaría que también hubiese cinco millones de personas participando en los clubes de lectura.

Si aún no lo has hecho, y necesitas un empujoncito, aquí tienes siete razones por las que deberías unirte a un club de lectura.

1.  Leerás más 

Hay librópatas en potencia que permanecen agazapados en perezosos que se excusan con eso del “no tengo tiempo“. Recuerdan con cariño los placeres de la lectura pero al llegar a casa agotados a las nueve de la noche, y tras hacerse la cena, no pueden evitar apretar el botón del mando de la televisión. No vamos a juzgarlos, porque podríamos ser nosotros los que no hubiésemos acabado un solo libro desde las vacaciones. Bien, eso no pasará cuando entres en el club de lectura. Sabrás que tienes que acabar tu libro para tal día, y te impondrás un rutina. Y al tercer día ya no podrás prescindir de ella.

2. Leerás variado

La mayoría de nosotros somos fieles a unos autores, unos géneros, unas temáticas y nos olvidamos de todo lo demás. Evidentemente, cada uno tiene sus preferencias y no tiene nada de malo decantarse por ellas. Pero si lo tiene limitarse a ellas. Con el club de lectura puede que acabes descubriendo que la ciencia ficción te puede gustar o que la poesía tiene sentido, puede que llegues a obras y autores que nunca habrías conocido de otra forma. Con la ventaja de que a esos libros se le presupone cierta calidad literaria si te fías de los que lo organizan.

3. Profundizarás más en cada libro

No ponemos en duda tu capacidad para concentrarte en un libro e indagar en él por ti mismo, pero lo cierto es que la conversación posterior te abrirá a nuevas perspectivas y te hará fijarte en nuevos detalles. De hecho, es probable que al saber que después hablarás sobre él, ya leas con otra predisposición, reflexionando más sobre el estilo y el sentido de cada página.

4. Serás más tolerante

Los libros nos hacen mejor personas, porque nos obligan a contemplar todo tipo de puntos de vista. De hecho, estoy plenamente convencida de que cuando uno ha leído mucho de pequeño es capaz de ver siempre dos visiones sobre un mismo hecho, lo que le ahorra un montón de discusiones estúpidas. Seréis escépticos, pero yo os digo que un buen librópata nunca es dogmático. Y si los libros ya hacen eso, estar con gente que piensa de forma diferente a nosotros, que ha hecho una lectura que a veces nos parece que solo ha podido salir de su imaginación, mucho más. Por no hablar de que al estar con gente nueva, variada,  siempre se aprenden un montón de cosas.

5. Harás amigos lectores

Los nuevos amigos siempre están bien, sobre todo cuando ya estás en esa edad en que pierdes más amigos de los que reintegras (y por favor, no me digáis ahora que es porque sube el nivel de exigencia, porque NO es por eso). Si estás en una ciudad nueva o si tus amigos consideran (un poco despectivemente) que eres un intelectual, no está de más conocer a gente a la que le gustará ir contigo a las conferencias de tus autores favoritos o incluso crear contigo la editorial de tus sueños.

6. Hablarás mejor

Quizá seas ya un lector inmejorable, pero acudir a un club de lectura también te ayudará a ser un mejor orador. Superarás el miedo escénico al tratarse de una reunión informal, pero te obligarás a hablar claramente, a resumir bien tus opiniones y a cohesionar tu discurso.

7. Puedes encontrar el club de lectura que se adapte a ti
Quizás tengas en la cabeza una imagen del club de lectura un poco demodé, como un lugar repleto de jubiladas con una taza de té en las manos. Más allá de que esa imagen no tiene nada de malo, lo cierto es que hay clubes de lectura para todos los gustos y de todo tipo de literaturas. Hay incluso clubes de lectura que musican sobre lo leído, donde leen en topless o donde simplemente quedan para leer en silencio. Y si en tu ciudad no hay ninguno que sea justo como tú quieres, simplemente has de crearlo. ¡Porque otra ventaja del club de lectura es que es muy fácil montar uno!

Con Berta Dávila

 


Un luxo este comezo de club de elctura de adultos coa presenza de Berta Dávila. Berta gustábanos antes de coñecela:  O derradeiro libro de Enma Olsen foi un éxito total de lectura e Raíz da fenda non o foi menos. E se Berta tiña moitos triunfos para gañar, cando comezou a falar intuímos que a partida xa estaba totalmente gañada.

Comeza un novo curso

O inicio dun novo curso con novos clubs de lectura, e retomando o club de lectura de adultos da Biblioteca Pública de Silleda, mereceu unha entrevista na prensa local:

http://www.farodevigo.es/portada-deza-tabeiros-montes/2014/10/09/gracia-santorum-terceira-idade-precisa/1108547.html



En cada centro educativo no que imparte clase ou en cada biblioteca pola que pasa, Gracia santorum deixa como herdo un club de lectura. Así o fixo no Carballiño, no IES de Forcarei, e tamén no de Silleda. En Trasdeza, onde deu clase ata o ano pasado, tamén axudou a poñer en marcha o Club de Lectura da biblioteca Daniel Castelao, a finais de 2012. Este colectivo retoma hoxe a súa actividade cun coloquio con Berta Dávila.

-O club comezou con 15 persoas, e o número varía cada ano tanto de número como de perfil de membro. ¿Cal é o máis frecuente?
-Ó club acoden tanto exalumnos meus como persoas xubiladas. Temos un pouco de todo. Sen embargo, boto en falta que acudan máis homes, quizais é debido a que o sector masculino le menos ou é máis reticente á hora de expoñer en grupo as súas impresións sobre un libro.
-¿E qué tipo de lectura é a que prefiren os membros do club? Tras case dous anos de experiencia, ¿xa se conseguiron desterrar tópicos como que a poesía é difícil e só xira en torno ó amor e o desamor?
-Para escoller os libros, ou ben eu propoño unha lista de títulos ou os propios membros apostan por algunha obra. É preferible que sexan libros en galego, mellor que traducións, e temos abordado desde novela negra, biografías e obras sobre o nazismo ata Poetízate, de Fran Alonso, coa que desmontamos todos eses prexuízos que poden existir sobre a lírica. Non podo dicir se hai algúns xéneros que custa ler máis que outros, pero o certo é que ó comezo á xente si lle custa máis ler en galego.
-Fala vostede de que no club trasdezán hai dúas persoas xubiladas. ¿Cómpre unha literatura específica para a terceira idade, igual que hai unha para os adolescentes?
-O que precisa a xente maior é que se lea con ela, non unha literatura específica. Nos xeriátricos pódense facer actividades de fomento da lectura e non só outras propostas como baile. O que cómpre é un empuxón para que este sector da sociedade se anime a ler.
-Pasemos da terceira idade á xente nova. ¿Cre que desaparecerá o libro en papel, vista a proliferación dos e-books?
-Penso, e confío, que non vai desaparecer a lectura en papel, os nenos de aquí da comarca seguen lendo, na súa maioría, no formato tradicional. Iso sí, teñen a opción de que os libros que len pra o cole sempre poden descargalos.
-Unha das novidades do club Daniel Castelao, así como do club que montou no IES Pintor Colmeiro, é a organización de encontros cos autores dos libros. ¿Cómo toman estes as críticas?
-Pois moi ben, as críticas en negativo sempre poden axudar ós autores. Lembro que nos encontros con Antón Riveiro Coello ou con Anxos Sumai, algúns dos membros dixéronlles qué foi o que non lles gustara da súa obra ou que o final era un tanto previsible.
-¿Conserva algunha lembranza especial dos clubs de lectura que leva organizado?
-En todos estes clubs se montan lazos afectivos moi fortes, porque é unha forma de democratización da lectura. Pero quero mencionar o club do Carballiño, porque tivo un labor moi integrador, xa que viñera unha rapaza doutro colexio e acabou facendo unhas amizades tan intensas que incluso as mantén agora, sendo todos xa universitarios. O primeiro club de Silleda tamén foi moi emotivo.
-Este ano imparte clase no IES Laxeiro e xa tén dado pasos para montar o club de lectura. ¿Pode adiantarnos algún proxecto máis?
-Quero poñer en marcha un Club de Lectura da Igualdade, porque estamos vivindo unha involución social enorme. Nos clubs de lectura sempre incido naquelas obras que traballan polos dereitos humanos, polos valores sociais e pola libertade sexual. Conmigo os alumnos non van ler 50 sombras de Grey ou os libros de Federico Moccia, porque son machistas e hoxe está o machismo tan extendido entre os adolescentes que parece normal que a túa parella te maltrate. Preocúpame máis isto que que coñezan a Castelao.

Hai que lelos!

Estes son os libros dos que falaba José Villar na anterior reunión do club de lectura. Aquí están as súas palabras:

Cando falaba dunha   lista de libros  interesantes, non me refería a algo xa composto e cerrado, senón a unha elaboración colectiva na que cada un puidera aportar os seus mellores achádegos. Van, pois, algunas propostas nada sistemáticas, nin cronolóxicas; non sei  -agás unhas poucas- se están editadas en galego:

“Aventuras de Alberte Quiñoi” –Garcia Barros

“Sen novas de Gurb” – Eduardo Mendoza

“Historias extraordinarias” –Rohald Dhal

“O bosque animado “-W.F. Florez

“Las amistades peligrosas” – Choderlos de Laclós

“La roja insignia del valor” Stephen Crane

“Maggie, una chica de la calle”  “”       “

“La conjura de los necios “  J.K. Toole

“La Biblia de neón”                “ “        “

“Mientras agonizo” W. Faulkner

“Viaxes de Gulliver” J.Swif

“Modesta propuesta….” J.Swif

“Ficciones” –Borges

“La invención de Morel” –Bioy Casares

“Historias de amor”            “”           “

“El barón rampante” Italo Calvino

“Los  amores difíciles “  “        “

“Julio Cesar”- W. Shakespeare

“La feria de las vanidades”  Thackeray

“Barry Lyndon”                              “

“Las aventuras de Tristam Shandy”  L. Sterne”

“Molloy” –S. Becketç

“Mercier y Camier”    S. Becket

“El extranjero” A. Camus.

Allan Poe, Kafka, Hasek, Musil, Celine, Chejov, Bernhard, Pynchon, Bowles, e mil  etc. máis.

Bartleby, o escribente

 
A última reunión do club de lectura de adult@s deste curso xirou arredor deste clásico publicado por Xerais, Bartleby, o escribente de Herman Melville. Un libro estraño cun personaxe que chama a atención: soidade, desacougo... son as palabras que máis veces escoitamos na reunión. Por que esta actitude? Por que esta soidade? Preguntas que nos fixemos e que cadaquén tentou contestar.
Seguiremos en setembro!

Reflexións sobre o club de lectura de adultos

E non podía ser doutro xeito, tamén lle pedín ao meu lector favorito que me dixese que lle pareceu o club destes dous anos.

Jose Villar

Cando T… me preguntóu se quería participar nun Clube de lectura que se estaba  poñendo en marcha na Biblioteca Municipal, a bote pronto penséi o mesmo que cando M... –un amigo metido en politica- me invita a un meeting da sua formación :” A min xa me tes convencido, non é preciso que vaia “.

Despóis, falando ca miña filla e unha amiga dela do Instituto, preguntéi pola impulsora de dito clube, e dinme: “Si, unha profesora de galego, que xa montóu outro clube no Insti; unha miudiña e rebulideira, que sempre anda cun metro cúbico de libros debaixo do brazo, e ten un blog de libros...”

Y ante a posibilidade de coñecer a tal raro especimen de perigosa activista/entusiasta dos credos  literarios, díxenme:   “Apúntome a viaxe”.

Agora, despóis dunha travesía de  doce? meses e  dez? Libros, pido, coma Kavafis, “que a viaxe sexa longa”, pois –ata este punto-  chea de aventuras e coñecemento xa o foi sobradamente.

O disfrute colectivo de moi diversas propostas literarias  -pretéritas ou actuais-  , a posta en común da aproximación individual de cada quen a esas propostas  -feito moi enriquecedor- , e o inmenso luxo que supón a presenza do “culpable” de esas propostas,  coido que é algo impagable tanto pra aqueles que xa creemos que a literatura é unha gran compañeira na viaxe vital, como pra quen se achegue sin tanta devoción.

E por iso que solicito a municipalidade a continuidade de este imprescindible servicio público do Clube de Lectura, e asimesmo unha medalla o Valor e o Mérito Literario pra a combativa artífice do mesmo,  a cal sabemos ten querencia polos pins e antuviadas de prender na roupa.

Graciñas.

Reflexións sobre o segundo club de lectura

Na miña viaxe polo Carballiño, tamén houbo club de lectura:

Mauro ten a ben lembrar aqueles tempos

MAURO CIBEIRA:

Un club de lectura é un sitio onde a xente se reúne e establece a lectura dun libro para logo comentar que impresións lle transmitiu. Ou polo menos, isto  era o que eu tiña entendido por un club de lectura.

Sen embargo, dinme de conta do equivocado que estaba cando estiven por primeira vez nun deles. No club de lectura aprendín que unha mesma historia agocha moitas cousas que nunca vemos á primeira. Os detalles que uns perciben a outros pásanlle por alto, facendo que a historia sexa diferente para cada un. Antes de estar no club realmente pensaba que os libros contaban historias iguais para todos e que logo cada un sacáballe unha lectura diferente. Agora entendo que a diferenza comeza nada máis lir o libro.

Tamén aprendín canto lle podes sacar a unha historia se contas con moitos puntos de vista. Todo o que un non se para a pensar outro dáballe mil voltas e facíache ver canto podemos pasar por alto distintos lectores nas mesmas liñas.

O mellor do club de lectura era, sen dubida, a xente. Todos reunidos, divertíndonos cun hobby tan marabilloso como é a lectura, intercambiando opinións, aprendendo os gustos dos demais e recomendando libros para seguir lendo. Eu creo que, a fin de contas, iso era o máis importante.

Se algo así foi posible foi grazas ao interese que amosou a profesora Gracia en crear o club de lectura. Creo que facía unha gran labor, xa que presentaba libros entretidos acordes a nosa idade e intereses, amenos e que daban moito para comentar. Pero o máis importante é que ela mesma participaba dos debates, mostrando as súas opinións coma unha máis do club, sen mostrar ningunha diferenza de rango cos alumnos implicados. Ademais, ela mesma estaba encantada de que lle recomendasen libros ou que presentasen unha forma distinta de ver unha historia a que ela tiña. Creo que esa apertura cara os alumnos e esa disposición a escoitar é o que facía que resultase tan cómodo asistir ao club e disfrutar relaxadamente.

Realmente foi una experiencia que repetiría miles de veces. E mil veces máis. Creo que a calquera ao que lle guste a lectura lle encantaría un club coma ese no que poder dar renda solta a unha actividade tan entrañable e máxica como é a lectura.

E Ainara fai o propio:

 AINARA GARCÍA DOVAL

 

Foi durante o meu primeiro curso de bacharelato cando tiven o pracer de unirme ó club de lectura. Creado pola nova profesora de galego, Gracia Santorum, todavía descoñecíamos a grande influenza que tanto a pertenza ó clube coma a chegada de Gracia ian ter para nós.

Para a maioría tratábase dunha experiencia nova, xa que a pesares de que todos compartiamos o pracer de sumerxirnos nun bo libro, sempre o fixeramos en solitario e gardando para cada un todo aquelo que unha nova historia deixaba detrás trala derradeira páxina. Non podíamos evitar sentir polo tanto unha mestura de nervios e emoción ante a perspectiva de mergullarnos en novos océanos de letras na compañía de outros. Co paso do tempo cada nova reunión era a ledicia de saber que aqueles “outros” se convertiran en amigos, e que tiñamos con nós á mellor mestra de mergullo que puideramos ter pedido.

E é que qué curioso é escoitar e coñecer as pegadas que un libro deixa nunha persoa. A satisfacción de discutir entre murmurios a sorte daqueles personaxes que se facían ainda máis reais polo feito de compartilos entre nós. Sentir que construiramos pontes de letras.

Así, viaxamos co señor Pip, percorremos Auria baixo choiva e vento levando no peto ós esmorgantes de Blanco Amor e choramos bágoas de laranxa lima con Vasconcelos. Tivemos o privilexio de coñecer a homes e mulleres que plasmaran por escrito a súa paixón en forma de historias, xente que sen coñecer sequera nos roubara sorrisos e suspiros.

Ben grazas ás novas teconoloxías (cómo esquecer aquela videoconferencia con Agustín Fernández Paz tras derrubar  uns cantos Valados) ben formando literalmente parte do noso círculo lector coma no caso de Rosa Aneiros, Begoña Caamaño ou María Reimóndez, vivimos unha enchenta de novas experiencias. Se durante meses desfrutaramos das súas obras, a nosa curiosidade cómo lectores quedou máis que satisfeita ó podermos escoitar en primeira persoa a aqueles seres tan cheos de misterio para nós como son OS AUTORES.

Sinto agora mesmo mentres apuro estas liñas, que pasen os anos que pasen falo no nome de todos cando repito GRAZAS. A ti, Gracia, por dárno-la chave para abrir coa lectura portas  que nos levaron non so até historias apaixoantes, senón até persoas cheas de paixón con quen poder compartilas.

Grazas, e nesta ocasión de forma persoal, por pedirme estas liñas. Foi un pracer estando lonxe da casa poder achegarme un pouco a todos vós ca memoria, e volver durante un intre á terra.