Marta ante o espello

Aínda que esta obra de teatro é un monólogo lémola en voz alta entre todos os membros do club, xa que serviu de reflexión posterior sobre enfermidades tan graves como a Bulimia e a Anorexia.


David Pérez Matanzas:

Este libro non me gustou nada porque trata un tema moi forte, porque a rapaza morre por esa obsesión ou enfermidade e quen máis sofre son as persoas que están ao seu arredor. Cando xa está morta reflexiona e pensa que quere volver atrás porque antes a súa vida e moito mellor.

Lino Peleteiro:

O libro gustoume pero é moi triste porque as persoas que teñen anorexia non se salvan, non se curan así como así. E acaban dando noxo de delgadas que poden chegar a ser.

Jonathan Rubia:

A min este libro non me gustou nada porque case non se podía entender nin saber certo o contido do libro. A min resultoume aburrido.

Andrea Mijares:

A min este libro non me gustou. É un rollo aínda que é moi realista porque a historia que conta pásalle a moitas rapazas como Marta que morren desa enfermidade.

Cierra los ojos

Desta volta fomos a Cierra los ojos con texto de Victoria Pérez Escrivá e ilustracións de Claudia Ranucci. Publicado por Thule.



Susana Lamas:

Este libro gustoume por dúas razóns: a primeira polo tema, xa que os nenos cegos necesitan máis apoio e cariño para contrarrestar a súa falta. A segunda, polo xeito de tratalo. Precisamos de dúas lecturas, a segunda ben máis atenta cá primeira, para darnos conta do que en realidade acontecía.

Daniel Álvarez:

O libro gustoume porque me pareceu interesante o xeito de ver as cousas un neno cego e un neno que non o é. É moi interesante que un neno que non ve utilice o tacto para captar todas as sensacións e acaben vendo máis ca nós.

Katia Gaiteiro:

Este libro pareceume moi triste porque conta como ve as cousas un neno cego e outro que non o é: ambas son diferentes, e o primeiro déixase guiar polo segundo.

Andrea Garrido:

Este libros gustoume máis ou menos, fala de dous irmáns, un deles está cego, o outro dille como son os obxectos que el maxina. É moi triste, aínda que sexa realista.