Hoxe, María Lado conquistounos. Definitivamente, a poesía vai entrando por unha porta cada vez máis grande nun club de lectura pouco acostumado a ler este xénero. A verdade, despois de ler a María Lado, despois de coñecela, despois de escoitala e despois de rir con ela, é imposible non amar a poesía. Pero é que María Lado é moita María Lado. Dun prato fai un obxecto kitsch. Imposible non adorar ese sentido do humor e ese sorriso. Para mostra:
María explicounos moitas cousas, o seu xogo coas negriñas, as manías que foi collendo dende moza, como o de non usar as negriñas, a necesidade de numerar os poemas deste libro...
Falounos de que ela pretendía que o neno estivese presente na poesía, que tivese voz propia nos poemas, da envexa que lle dá que o neno reciba todas as explicacións. Gústalle poñer a xente a falar nos seus poemas. Existe acaso demasiado diálogo nos seus poemas???
O primeiro texto do libro ofrece un contraste co resto dos poemas, xa que foi escrito por necesidade, porén, os outros foron feitos con oficio de facer ese libro que ela desexaba. E o que procuraba era a violencia, o ambiente sombrizo: é un poemario íntimo que fala dunha realidade existente; non é un libro ñoño, naif, sobre a maternidade, senón que existe a violencia detrás. Por exemplo, no poema número 13 tenta recrear o sucidio de Sylvia Plath, recreando a escuridade. Noutros poemas o que habita detrás e a violencia que supón o proceso hospitalario: a xente fai o seu traballo, as súas horas, pero non acompañan o enfermo: a tiranía está nos horarios. A violencia cotiá está no realismo dos poemas, así como que tamén pretendeu unir todas as nais do mundo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario