Tonas de laranxa

É case medianoite. Hai pouco cheguei do club de lectura de Silleda, e aínda perdura o sorriso pintado nos beizos, a ilusión pendurada na alma, a cobiza segreda de ter acertado, o arume e o feitizo das palabras, o artista cincelando a obra. Vimos de estar con Manuel Lorenzo Baleirón. E a súa personalidade humilde, entrañable e vital engaiolounos e embruxounos a todas e a todos. Miraba as car
as das persoas que compoñen ese club e vía nelas a ilusión, a ledicia de ler, a inquedanza por compartir. Que orgullo de club! Que agasallo á vida!

E as palabras de Manuel:
O libro xurdiu dun conto que escribiu a miña filla de 60 folios. Non podía quedar aí.
Tratamos de recuperar a palabra que se perdeu. A lingua é prestada, recollida da linguaxe patrimonial da nosa zona, Dodro, e da linguaxe literaria: Faulkner, García Márquez, Carroll,  Fernández Flórez, Cunqueiro, Rosalía (versos completos: Rosalía toca a cerna de nós), Eusebio, Tim Burton, contos infantís, Camões, Saramago, Lezama Lima, Rimbaud... Cunqueiro é o mellor escritor galego, por iso hai moito de Cunqueiro; está por riba de todos.
O que articula o noso cerebro é a linguaxe. E o que artella o país é a lingua. A novela foi unha pelexa coas palabras. E unha procura consciente da prosa poética.
O soño do poeta coas palabras crea illas. Cómpre buscarlles o andar coma os canteiros ás pedras. Hainas ocas que nos acubillan e dondas para poder acariñalas. Pero tamén as hai enganosas, ásperas, ouricentas.
Só coas palabras podemos chegar a ser quen somos. Se de algo estamos feitos é de palabras.
Nunha película do cineasta Theo Angelopoulos, un poeta que regresa a Grecia despois de moitos anos quere facer un canto pola liberdade do país pero leva tanto fóra que xa non dá lembrado os nomes que precisa. E pagará por recuperalas.
Agustín García Calvo dixo que a linguaxe é a única cousa non natural que se nos dá de balde. Mentres que a linguaxe organiza o noso mundo individual, o noso pensamento, arredor da lingua artéllase a nosa conciencia como pobo. A lingua é a nosa maneira de estar no mundo. E sseguimos a ter que defendela.
Eusebio escribiu que só existe aquilo que pode ser soñado. "O recendo da camelia mollada enchía de luz o camiño". Alguén lle comentou como podía ser iso, sendo que as camelias non arrecenden. Dá igual. Nos poemas olen as camelias e os paxaros cantan pola noite. Na literatura todo é posible. Dicía Cunqueiro: "só existe aquilo que pode ser soñado".
O libro é un xogo da linguaxe. Eu escollo as súas historias de amor, pero o tema principal é o tempo, hai moitísimas referencias ao tempo; pisar os reloxos significa que o amor pode vencer o tempo.

Entre as palabras de Manuel, a opinión dos integrantes do club. Vía neles e nelas e satisfacción por ter lido unha gran obra. E quedamos coas palabras de Carme: "Imaxineime indo por un prado coa herba moi alta, tentando avanzar". Non é acaso unha imaxe da mellor poesía? "Hoxe toda a mañá, mentres traballaba coa desbrozadora, cavilaba no teu libro". E o trunfo da lectora iniciática na nosa lingua. E o noso trunfo por estar ao seu carón.