Tonas de laranxa

É case medianoite. Hai pouco cheguei do club de lectura de Silleda, e aínda perdura o sorriso pintado nos beizos, a ilusión pendurada na alma, a cobiza segreda de ter acertado, o arume e o feitizo das palabras, o artista cincelando a obra. Vimos de estar con Manuel Lorenzo Baleirón. E a súa personalidade humilde, entrañable e vital engaiolounos e embruxounos a todas e a todos. Miraba as car
as das persoas que compoñen ese club e vía nelas a ilusión, a ledicia de ler, a inquedanza por compartir. Que orgullo de club! Que agasallo á vida!

E as palabras de Manuel:
O libro xurdiu dun conto que escribiu a miña filla de 60 folios. Non podía quedar aí.
Tratamos de recuperar a palabra que se perdeu. A lingua é prestada, recollida da linguaxe patrimonial da nosa zona, Dodro, e da linguaxe literaria: Faulkner, García Márquez, Carroll,  Fernández Flórez, Cunqueiro, Rosalía (versos completos: Rosalía toca a cerna de nós), Eusebio, Tim Burton, contos infantís, Camões, Saramago, Lezama Lima, Rimbaud... Cunqueiro é o mellor escritor galego, por iso hai moito de Cunqueiro; está por riba de todos.
O que articula o noso cerebro é a linguaxe. E o que artella o país é a lingua. A novela foi unha pelexa coas palabras. E unha procura consciente da prosa poética.
O soño do poeta coas palabras crea illas. Cómpre buscarlles o andar coma os canteiros ás pedras. Hainas ocas que nos acubillan e dondas para poder acariñalas. Pero tamén as hai enganosas, ásperas, ouricentas.
Só coas palabras podemos chegar a ser quen somos. Se de algo estamos feitos é de palabras.
Nunha película do cineasta Theo Angelopoulos, un poeta que regresa a Grecia despois de moitos anos quere facer un canto pola liberdade do país pero leva tanto fóra que xa non dá lembrado os nomes que precisa. E pagará por recuperalas.
Agustín García Calvo dixo que a linguaxe é a única cousa non natural que se nos dá de balde. Mentres que a linguaxe organiza o noso mundo individual, o noso pensamento, arredor da lingua artéllase a nosa conciencia como pobo. A lingua é a nosa maneira de estar no mundo. E sseguimos a ter que defendela.
Eusebio escribiu que só existe aquilo que pode ser soñado. "O recendo da camelia mollada enchía de luz o camiño". Alguén lle comentou como podía ser iso, sendo que as camelias non arrecenden. Dá igual. Nos poemas olen as camelias e os paxaros cantan pola noite. Na literatura todo é posible. Dicía Cunqueiro: "só existe aquilo que pode ser soñado".
O libro é un xogo da linguaxe. Eu escollo as súas historias de amor, pero o tema principal é o tempo, hai moitísimas referencias ao tempo; pisar os reloxos significa que o amor pode vencer o tempo.

Entre as palabras de Manuel, a opinión dos integrantes do club. Vía neles e nelas e satisfacción por ter lido unha gran obra. E quedamos coas palabras de Carme: "Imaxineime indo por un prado coa herba moi alta, tentando avanzar". Non é acaso unha imaxe da mellor poesía? "Hoxe toda a mañá, mentres traballaba coa desbrozadora, cavilaba no teu libro". E o trunfo da lectora iniciática na nosa lingua. E o noso trunfo por estar ao seu carón.

Cometas en el cielo

Este mes foi moi especial, posto que puidemos ler esta novela como tal ou como cómic. Algúns dos integrantes decidiron ler ambas versións para poder comparar. O libro foi todo un éxito.



Ao seu carón estaba o outro libro da mesma autora, que alguén tamén leu para poder comparar e falar da vida que noutros lugares do mundo levan as mulleres

De amizade, de covardía, de traizón, de sentimentos, de bondade, de inseguridades, de abandono, de crueldade, de esperanzas, de redencións, de oportunidades, de relacións familiares, de segredos, de violencia... de tantos e tantos temas puidemos falar!

 

 

 

 

 

 

 

 

Realmente é unha novela moi coidada, de gran impacto gráfico e que sintetiza perfectamente as partes máis importantes daquela historia de K. Hosseini.

Unha obra dura, unha historia de traizón doun tesouro: a amizade incondicional. Moitos temas, moitas reflexións provocou esta lectura.